Lampíricos

Lampíricos pertence ao xénero das obras grandes, esas que teñen a capacidade de botar abaixo o noso edificio persoal. E, no tanto, rin. Lopo lanzábanos un a un os poemas como se fosen tiros na cabeza e eu ría moito, ría con ganas e en alto. Ría á esgalla e aínda me contiven de rir máis. Había unha parte do público ao que o espectáculo non parecía facerlle ningunha graza. Dúas ou tres veces durante a obra me preguntei ata que punto eu non era simplemente un cínico. Logo, cando acabou, cando volvín á casa e comecei a dixerir aquilo que viña de escoitar, reafirmeime na actitude que mantiven durante o recitado. Porque, tal e eu como o vexo, o riso xoga un papel central no proxecto e, polo tanto, quen non ri está perdendo algo. Un comprende que as escenas que Lampíricos recrea desperten nunha parte do auditorio máis conmoción ca hilaridade. Pero talvez a obra, como se dunha peza de teatro do absurdo se tratase, veña ensinarnos que ambas actitudes non son irreconciliables. O humor non funciona en Lampíricos do mesmo xeito que o facía nos produtos máis paradigmáticos da posmodernidade estética (un salvoconduto á continxencia do discurso que se ofrece); antes ben, consolida o contido ferinte do que se está a relatar. É un riso que desestabiliza, que obriga a cuestionar a posición que mantemos como suxeitos na rede que enfía a maioría social ás estremas do sistema. Hai coherencia entre o contido e as ferramentas literarias que o canalizan. Vivimos nun mundo cruel; o humor de Lampíricos non podía ser reconfortante.

Estades a tempo de vela. Cun pouco de sorte queda algunha entrada para o pase de hoxe ou de mañá. Galería Dispara da Estrada. Ás nove da noite. Cando os vagalumes comezan a alampar.