martes, 19 de agosto de 2014

«Señoras do pasado» en catalán


Versión catalá dun dos poemas máis celebrados de Xosé Luís Méndez Ferrín, pertencente a aquel libro que mudou para sempre o rumbo da literatura galega contemporánea. O tradutor: Adrià Targa.  





























SENYORES DEL PASSAT


Mon prince on a les dam’s du temps jadis qu’on peut
Georges Brassens

I us vaig estimar totes amb molta de tristesa
les que ràpidament vàreu ser jo (una mica).
Una llum en els llocs de l’estremiment
i les tardes com rodes de bronze, interminables.
Poderosos matins de renaixença i ulls en terra, d’amor obtingut.

I us vaig estimar totes amb molta escassetat,
perquè a les meves esquerdes hi caben eriçons i sofrir és amor
i no res per al temps que mata els eriçons.
I us vaig estimar (estimant-me) com un riu que anés
dels meus ulls a vosaltres, les tingudes i perdudes,
limítrofes de l’amor, oblidades per sempre.
I us vaig estimar de debò, i quasi no us vaig estimar
entre tant d’artefacte, contrucció, mala pedra,
que ens té envescats
en les coses, com lents navilis que llisquen mansament.
Clamo per vosaltres, noms amb prou feines tatuats
en la buidor i en el fum, i reclamo aquest espai
que vau deixar i que tal vegada és globus (de foc i desesper).

Senyores del passat, dames investigades a través dels ensomnis
sobre nítids cavalls, immòbils en la tardor d’antany,
fins i tot sense brisa,
merci per un crepuscle, o potser algun petó,
o bé pels poderosos alçaments de la sang,
o per somriures líquids a frec de la magnòlia.

Us vaig estimar lleu, i tanmateix vau ser
capaces de la captura d’un tros de la meva ombra,
i jo vaig quedar en menys.

Inútil aquesta mirada per damunt del temps que m’atorga silenci,
escates, runes, cendra, esteles meves.
Us vaig estimar com qui fuig, oh amigues d’abans d’ahir,
espantós mirall meu en aquest vespre que venç.

sábado, 2 de agosto de 2014

By natural piety


Deixo aquí a miña versión en galego dun dos poemas máis celebrados de Gabriel Ferrater, tirado do volume completo da súa obra poética, As donas e os días (1968). Dedícolla a Adrià Targa, que supervisou a tradución e soubo introducirme no universo do poeta coa gula dun admirador entregado. Velaí:
















By natural piety

Obra do único instante, este fugaz
quiliedro diamantino: a luz
sobre a túa cabeza de pouco cabelo? Non. Lento
para construírse, e esixente, con intensa
finalidade. Empeños dos días, noites
de confiado esquecemento, moitos reinicios
por carreiros que soben cara ao albor,
e cálidos recháns dos mediodías,
e pescozos de fría angustia nos atardeceres
enleados de atallos. O teu corpo
subiu ata aquí.
                           Quero que agora me leves
abaixo. Quero que me amoses os lugares
que portas na memoria e che contan
como fuches nacendo. Guíame aos cachóns
onde aprendiches a nadar, ás furnas
que se irisan de febre dunhas augas
onde ti te mergullaches. Vaiamos perdernos
polos bosques de carballos baixos dos teus
primeiros medos. Sigamos a estrada
pola que te facían ir en bici á vila
a mercar pan para os hóspedes imprevistos.
Xa estamos na intersección onde agardabas
o autobús de regreso a Barcelona.
Subamos. Deixaranos no bar suburbano
cheo de artificios importantes: o prisma
de vidro longo entregábache chicles,
a báscula marcábache o tributo
de cada verán. Dentro da cidade, procuramos
o barrio das cousas que agora son
corpúsculos de instinto teu e son aínda
cousas que eu podo ver. Descúbreme
o escaparate prodixioso de botellas
de facetas difíciles, que eran soños
severos e dúctiles á vez, como augurios
de cando poderías atinxir a túa
retraída e total natureza feminina.
Tomemos aquí un vaso de leite. Ou prefires
un xeado de moitos pisos ou algún líquido
de densa cor edénica, como as pernas
azuis e vermellas destas mozas
que te suceden? Saíron, como ti
saías, do portal revertido
de luz da inocente maxia negra.
A pé, e amodiño, imos subindo
cara ás rúas onde agora non pasan
máis ca figuras túas, as máis íntimas.
Péchanse as contras. A pouca luz
que aínda hai témola toda
para nós, e imos cercando muros
sen farois, que se abren coma un mar
vermello de ladrillos, e cheira a fondo
de mar, de fumes podres e, de súpeto,
a exhalación verde dun piñeiro fresco.
Dáme a man. Fai ver que che dá medo
volver atrás, cruzar de novo
a porta do colexio e retomar
a estupefacción dos xogos antigos
baixo estes piñeiros fóra do tempo, debaixo
do tempo. Será un momento moi breve. É un
momento, e xa esgaza, como a seda
deslucida que tapiza un sofá vello.
Non podes perderte máis aquí. Dáme a man
que é a obra boa do pasado, que es ti.