mércores, 19 de novembro de 2014

Celebración


«A poesía aparece cando non abondan as palabras. Por iso o poema acredita na linguaxe e desconfía dela a partes iguais. Consciente da época en que agroma, onde o vello esmorece pero o novo non acaba de nacer, este libro ensaia un tipo de escrita antinostálxica, que renega da ruína e celebra o que está por vir».

Estou de estrea. Celebración, o meu segundo libro, chegará a vindeira semana aos andeis das librarías. Tamén estará dispoñible na web da editora, Apiario. Abrirá a súa colección de poesía.

Polo momento, déixovos abaixo o booktrailer, elaborado por Esferobite para a editora. A montaxe dialoga co filme Le notti di Cabiria, de Federico Fellini, cuxa escena final, con Giulietta Masina recomezando a súa vida despois de fracasar, ilustra en boa medida a realidade que este libro quere celebrar.








venres, 14 de novembro de 2014

My Own Private Idaho
























scott: Cando deixei a miña casa, o criado preguntoume que buscaba. Díxenlle: «Sexa o que for e onde for, só ter un bo día»
mike: Tiñas un criado?
scott: Tiña
mike: Se eu tivese unha familia normal e unha boa educación, daquela sería unha persoa ben integrada
scott: Depende do que ti consideres «normal»
mike: Si, así é. Ben, «normal» é cando hai unha nai e un pai e un can e esas merdas normais
scott: Así que nunca tiveches un can «normal»
mike: Non, nunca tiven un can
scott: E nunca tiveches un pai?
mike: Nunca tiven un can. Nunca. Nin un pai normal de ningunha maneira. Non pasa nada. Non sinto mágoa por min. O que si quixera é un pouco de xustiza
scott: Que é un pai «normal»?
mike: Non o sei [pausa]. Gústame falar contigo. Quero dicir que me gusta falar contigo de todo. Estamos falando agora, pero, sabes?, non sinto como... Non podo sentir que estea sendo honesto contigo. Somos íntimos. De momento íntimos.
scott: Canto de íntimos?
mike: Non o sei. Non importa
scott: Por que?
mike: Que significo para ti?
scott: Que que significas para min? Mike, es o meu mellor amigo
mike: Seino, es meu amigo. Un bo amigo. E é bo que sexamos bos amigos. Iso é algo xenial
scott: Entón?
mike: Entón eu só... Non pasa nada. Seremos amigos.
scott: Eu só teño sexo con homes por diñeiro
mike: Si, sei. E dous tíos non poden amarse. Si, ben, non o sei, quero dicir, para min... Eu podo amar alguén aínda que non me pague por iso. Eu ámote a ti. Ti non me pagas
scott: Mike...
mike: Realmente quero bicarte agora [pausa]. Eu... Ámote. Sabías iso? É verdadeiro amor.
scott: Ben, para min, Mike. Como dicilo? Dáme un bico, veña.

[Bícanse]



luns, 10 de novembro de 2014

Ás voltas con Crac


Gonzalo Vázquez, deseñador, escritor e profesor da Sorbonne, reestrea web e incorpora unha crítica de Crac, que publicara no nº 4 da revista Caravansari, dedicada á poesía en linguas peninsulares:


Crac é iso, unha promesa líquida. É un libro~límite, como a ferida, o limiar ou o paraíso, como a estranxeira, o fetiche ou a rameira, como a raia ou a fame. É un libro~río, como a escrita. É un libro~violín, burgués e sucio. Por todo isto é, como quen di, un libro~parís.


Podedes ler a crítica completa aquí:





















Ademais, o 17 de novembro, en Bilbao, preséntase o proxecto audiovisual de Lázaro Louzao baseado nos poemas do libro.

O tráiler do filme aquí:



xoves, 6 de novembro de 2014

Un poema de Éric Sautou


Desde París, Francisco Cortegoso traduce para este blog un poema longo de Éric Sautou, até agora inédito nas linguas dos Pirineos para abaixo, pertencente ao seu último libro, Les Vacances, publicado en 2012. Sautou naceu en Montpellier en 1962 e é autor dunha decena de libros, entre os que se atopan, ademais do mencionado, Le Capitaine Nemo (1998), La Tamarissière (2006) e Frédéric Renaissan (2008).



























Non temas máis, di o corazón.
Virginia Woolf, Mrs Dalloway.

Escribo as palabras que vexo.

De en pouco vai nevar, folerpa xa.

As palabras permanecen tan simples.

El conta cos seus dedos até doce; velaí! pensa cando, un despois do outro, ergueu os seus dez dedos; dous a sumar recomezamos, todos os dedos repregados e un fai o polgar, dous o anular, eis os doce. Resulta pasmoso, números e dedos, e que dúas mans non poidan senón dez, o número dez, non máis alá.

Sabes, a casa está alumada – aínda.

(Unha pequena moi pequena casa.)

Poema: a pega
dille ao peixe
peixe
eu son a pega

Escribo as palabras que vexo.

Consólanos.

A convallaria.

Neve, aldea soñada.

É a lúa (pasando).

As flores máis sinceras.

Consólannos.

Neve, aldea soñada.

Flores (o trevo frío).

As flores.

Bolboreta (encontrará a saída).

Cando o vin pensei: velaí!

O mundo en nacemento.

A miña casa, Señor, non alberga a verdade; lin nos libros que a miña casa, Señor, non alberga a verdade.

Todo é negro todo de redor.

Escribo porque non estás aquí teño medo que xa non esteas máis aí sei que che escribo e xa que logo sei que te escribo.

Sobre todo non adormezas.

Consólanos.

Debilitado (sentado perto do lume). A súa tribo obsérvao quen se afastan (sobre a barca estarrecidos). El ve as lombas, a súa casa de pedra, a súa tribo (dispersa ao amplo dos campos).

Consólannos.

Poderiades, como moitos fixeron, tentar coñecelo (poderiades mesmo consideralo amigo).
El escribe historias que non conta a vontade (aquela da oca por exemplo).
O que el prefire, guindar o pastel tenro e a cor vello rosa; son os animais (todos os animais).

No resplandor das rúas os álamos.

Consólanos.

Teño frío, a cada pouco máis (consólanos).

Andoriñas no serán.

A convallaria, a mimosa.

Sobre todo non adormezas.

(É particularmente certo as estrelas.) 

Vinte e catro mariñeiros apiñados á corda.

A neve pousa no nada (ouvimos respirar).

Obxectos apracíbeis, abandonados.

As mans xeadas baixo a almofada.

Soños (que non lembramos).

Nós somos radiantes, abandonamos o noso sol.

Ínfimos fulgores.

A neve cae (cae).

Ínfimos fulgores (ouvimos respirar).

Somos (privados).

Isto só aconteceu tempo atrás.

Teño frío sobre a pel.

Ouzo.

A respiración.

Trazo duras pegadas.

Téntoo de pés nus sobre o vidro.

Hai que asubiar ou chifrar (vibrar como as cousas).

Ler, escribir, (ceo anubado niño de palla).

Azul e amarelo (verde mazá).

A bondade.

Os paxaros, sempre outros, altamente conmovedores.

Flor (que non lembramos).

Flor da silveira.

Unha flor na distancia (ouzo bater a chuva).

(Veredes que é sempre cando chove.)

A bondade.

O vagar.

As árbores (xemendo).

Ler, escribir (recordos minúsculos).

Todo é negro todo de redor.

A lúa (que chamabamos a lúa) deveu a noite.

O pío, aí que guindamos pedras (razón que apareza).

Unha flor, é esta (ou Pedras entre a neve).

O que escribes desde tanto tempo atrás?

A miúdo ouvía tocar o sino.

O enorme edredón.

Milleiros de abellas, unha flor enxoita, as soleiras, as oliveiras de estío.

Decidía entretanto que non habería máis laios non me compadecería xa máis.

Non trataba doutro que de ti e de min. (Verlaine.)

Voluptuosidade sen suspiro fiado á miña orella. (Coralie.)

Onde non chegará a sorpresa de me ver deste xeito acariñarche a meixela. (Coralie á bela Clément.)

Os castelos de area fría. (Rhoda.)

O meu caxato, as miñas flores, abandónoas. (Lenz.)

Nubes que pasan. (Rhoda.)

A árbore abatida a auga devóraa. (Lenz.)

A auga volve fría, o ar é frío. (Rhoda.)

A miúdo falo só.

Gosto desta foto, aquí, esta.

As cousas avellentaron sobre a cómoda.

Pode nevar, chover, ou non.

Vagalumes e reloxos de area.

Mais nada que a penas adiviñados, antigos cafés profundos, árbores negras, esfolladas, un tapiz esponxoso, crepitante, que esa que pesa sobre esoutra pousada na terra, non ouve senón repentinos ladros silenciados, asubiando – e como así tornan.

Ler. Escribir.

Como unha flor de tinta despregada do papel (aínda que peche os ollos...).

A poesía (“...e sentín por un pouco o seu inmenso corpo” Arthur Rimbaud).

Durmo.

As flores que vos enviamos (as cousas belas) as árbores (delicadas).

Nas flores malvas (flores e follas mortas) chove sobre a terra sobre a herba chuva observo a chuva.

Até cen.

Logo é certo nada mudou?

O rebote, o escuro eco.

Non estou só sentado en voo na dorna.

Fastuoso xogo de lampos.

Pasada a treboada fixo bo no serán.

Reabrir a vela – a reaparición.

As bolboretas (baten infinitamente).

O ultramarinos (de Félicie).

Fun o vello neno por caso.

Suma toda un aborrece máis ben.

Certo tesouro moi antigo.

Unha árbore en si (de son vivo).

Lagarto (desamparado).

Unha neveira de polistireno azul, un pelador, un reloxo de cuco, unha botella de refresco.

As cigarras (regálanse un recital).

(De igual xeito a poesía non quere que pousemos.)

Sorte de paisaxe última: o mar.

As flores do cardo (elas tamén tiveron a súa parte).

Nubes (esfiadas).

Fóra vai menos frío.

A dozura (de rematar).

Lémbraste de min?

Ao que chegarás?

Nós non chegaremos alá.

Xa pouco non chove.

Por veces aborrezo un cacho mais non ten importancia.

Eu non sei nada cando escribo.

Non estamos mortos.

Véxote na imaxe.

Oi, acho que vou partir.

O outono e mais o inverno.

Pequeno home sen palabras, sen música, sen nada.

Sentado sobre un banco no peirao – silencioso.

A dozura (de rematar).

Son os balóns, os chapeus (son flores estrañas).

Após, cada un de nós desaparece.

Recordo de amizade.

As palabras son as mesmas.

Vémonos menos coido.

Escribo para estar aquí.

Todos os cardos, a sorte de azuis, a luz do verán sobre o gran papaventos.

Logo é certo nada mudou.

Endexamais voltamos a nos ver.

As palabras suplementarias.

Chove (de paso).

Os meus poemas fan vellos no marco.

É un camiño que atravesa e nos leva (sós e sen palabra)

Chove (de paso).

O mar está calmo.

O mar é máis escuro de súbito.

Pensei que sería bo escribilo.

Podo sentar baixo o ceo (escribo).

Vexo reaparecer (e mais non dixen xa palabra despois).

Se xa pouco non chove e é máis doce.

Ela abandona.

Volta.

Nada non unha nube.

Si de acordo é si.

A árbore deixa caer os niños
Leves sobre as follas
Tranquilas as augas

Ser (baixo o abrigo).

Aqueles que, alí, sobre a praia, non poden xa máis nada por vós.

Soño adormecido.

A Tamarissière.

Oración.

Mil cousas.

O meu corazón (bate aínda perto do corazón). Silénciome. (Silénciome, escoito.)

Tiramos dos pés as sandalias descendemos.

Escribir non o di máis, amar non é de certo.

Estamos no bordo avanzamos.

Camiñar, camiñar aínda.

Entrar (no primeiro cuarto escuro).

Cego perto das voces.

Oración.

É unha oración (unha oración aparentemente).

Dúas flores reabertas na auga (lentes de flores).

Descenden das montañas, roldan as ribeiras, agardan que apareza. (Os animais sofren.)

Anacos de madeira, montes de cousas en equilibrio.

Coios guindados ás nosas portas.

A herba e o orballo.

Manteis no interior, incensarios.

O vestido de ouro e o sobrepeliz.

O que resta de lume.

Soprar a chama.

Isto é o alumado (é prendido) longamente as vagas  (a chuva).

Neste movemento de estrelas (e nós aparecemos) son as palabras que deseño esquecémolas.

Fun supersticioso sen exceso.

Vixiado (protexido á vez).

O pouco en todas as cousas.

Eu non amaño, rexeito.

Cada unha das palabras (redescuberta).

Un tren parte (logo desaparece).

Podo camiñar (e desaparecer).

Feble flor.

A agua (nos meus zapatos).

O gran ceo.

Vin, nun lampo, o relampo, golpear, todo o horizonte negro.

Todo é negro de redor.

So pena de ser acordado.

Teño frío baixo o meu pucho.

As vagas.

As vagas.

Chove olla chove.

Desapareces (e incríbel nada é máis silencioso).

Contra as palabras na evidencia.

Encontra a rima.

Chove.

O tranvía é alumado baixo a chuva.

Contra as xanelas, sobre as palabras da palabra amor, na velocidade, encima embaixo das pontes.

Cuarto de inmoble, negro de luz, abaixo como a agua.

Xamais eu apago.

Pedir un desexo.

Seriamos lanzados ao baleiro por nós mesmos.

Todo un anaco (de muro estrelado).

Luminoso sobre a baía abre en arcos.

De costas baixo a cúpula.

A miña mai non é máis que o amor mais alí demoro.

Soños que son voces (gosto de dicilas todas).

A resistencia cede.

Poalla.

Poema: o pombo torcaz (ela mesma sobre a vella árbore ruiba...).

Os paxaros non saben nada. (Así mesmo un cabalo non ten imaxe.)

Soño.

Dunha carta de meu pai (recibida por correo: “O primeiro soño”)...

Poalla.

De abrigo negro e gardachuva (nós eramos un baixo os tres gardachuvas).

Ou ben entón peixes (que mesmo debuxados non son visíbeis).

Íllome no cerne e avellento.

Vamos guindar pedras caen máis unha vez.

Non é preciso que morra, non é preciso que morras.

Agardamos a neve (foi anunciada).

Reabro finalmente os ollos.

A neve inmensa.

Olla como neva (a neve inmensa).

Longamente respirei.