Tres poemas de Andrew McMillan

Andrew McMillan (South Yorkshire, 1988) é profesor de escrita creativa na Universidade John Moores de Liverpool. O seu primeiro libro de poemas, Physical (Jonathan Cape, 2015), colleitou un éxito inusitado en Gran Bretaña, sendo o primeiro poemario en gañar o prestixioso Guardian First Book Award, dotado con 10.000 £. A crítica destaca a súa capacidade para ofrecer unha visión subversiva da masculinidade a través dunha poesía de corte limpo e directo.

Agradézolle a Francisco Cortegoso, sempre atento a todo o novo que chega de Europa no campo da poesía e do pensamento, que me descubrise a McMillan. 

O tipo duro

O meu sobriño pregúntame se podo levantalo como se fose unha pesa

o novo amante de súa nai pode e levántao moitas veces

o meu sobriño que unha vez lle dixo ao meu mozo que era ilegal

o meu sobriño coa mandíbula e a voz do seu papá

o meu sobriño que di que eu quixen

tocarlle o paquete nunha ocasión

Inténtoo outra vez           Deixo que as súas salvaxes pernas

descansen na palma da miña man      poño a outra

no seu peito     e levántoo      porque

que é a masculinidade se non termar do peso

dun neno e dar o máximo dun mesmo?

aquí estamos      un home sostendo un neno sobre si

en horizontal      como unha ofrenda ao gotelé do teito

que nin sequera un grego menor atoparía digno de ser esculpido.

Mexada

Teño medo de bater con alguén mentres mexa

aqueles luns eu son un cabalo de carga    as miñas alforxas

pivotan arredor dos corpos que mexan

e algún día       ben o sei        baterei con alguén

e mexará polas pernas        ou xirarase un pouco

e amosaralle a outro home o que ten

ou caerá na súa propia charqueira coa súa húmida

e branda pirola    e ningún de nós mirará

ou el mirará para min coma se non mirase

finxindo interese nos duros azulexos de cor crema

talvez sucede que desexo que bata

comigo un estraño

brevemente durante este íntimo acto

o baño é unha intimidade

só compartida cos pais cando un é novo

e que se volve compartir cando un xa é vello

e tamén cos nosos amantes cando     por exemplo      un sábado pola mañá

alongando de máis o momento de ir ao lavabo

despertas co son dun gotexo nunha cunca

e vas abrazar o corpo espido

que está de costas a ti     e bícaslle o pescozo

e probas a totalidade da noite que hai alí

e cheiras a tenue perda amarela da mañá

e agárraslle todo coa man

e sentes a auga fluíndo dentro del

e sabes que iso é o amor    a carne mol

aquilo que expulsamos do corpo e retemos dentro.

Finalmente

Chegará o día en que

despertado polo xilófono

do sol atravesando as persianas

decataraste

de que a praia non foi o lugar

onde os cabalos arrincaron a area

nun lazo

de que o seu cheiro xurdiu

da última saba

de que non volverá

de que nunca choveu,

pero os paxaros fan como se chovese

así que poden cantar.