Dous poemas de Anne Carson

Lázaro (primeiro borrador)

Dentro da pedra en que vivimos outra pedra.

Iso cren.

Que é o Año de Deus? A xente emprega esa expresión.

Non o sei.

Contemplo a miña irmá, os seus dedos depilando no bigote distraidamente,

non hai que lle facer.

As follas espállanse pola casa coma almas, brillan e desaparecen.

Lembra

o que dixo o príncipe Andrei cando lle anunciaron que Moscova ardera

ata os cimentos.

Dixo En serio?

Un home que estivera no campo de batalla! Que vira que as nosas vidas son soamente

frechas cegas voando no ar.

Pero alí quedou

sentado no catre coma sempre, tratando de tensar a corda do seu arco.

O que hai en nós son accións

e máis nada. Mentres unha difusa hora atafegante

se repite, se repite.

Men in the off hours (‘Homes no seu tempo libre’)

2007

Luns

Artaud está tolo. Permanece próximo á loucura. Mirándoa respirar ou non respirar,

deduce leis rítmicas que revelan os seus actores.

Deben atinxir matematicamente

un dominio das paixóns, ser como Artaud pero cordos. Observar o máis mínimo

tira e afrouxa dentro dos músculos rabuñados pola emoción.  

Aprender a interpretalos

como se fosen alento.

Descubrir todo o que é “feminino”, todo o que se dobrega

dentro de nós–

o xeito en que un mergullador finca os calcañares no leito do mar

co obxectivo de volver á superficie: hai

un súpeto baleiro onde antes había

tensión.

Para Artaud a verdadeira desvantaxe de estar tolo non é que a conciencia

esmoreza e se esgace, senón o feito de non poder dicilo,

fascinante como sería, mentres está acontecendo.

Só é posible

máis tarde, unha vez “recuperado” e de maneira menos convincente.

O estado de loucura está, como subliña unha e outra vez, baleiro.

Inzado de baleiro. Anoado con baleiro. Excesivo no seu

baleiro. Podes extraer baleiro del a mans cheas.

“No estou aquí. Non estou aquí e nunca o estarei.”

Podes extraelo sen repouso.

Men in the off hours (‘Homes no seu tempo libre’)

2007