Entre o 10 e o 16 deste mes,
acompañado por Antía Otero en representación da editora, presentei Celebración en Vigo, Compostela e na
Coruña. Pedinlles ás presentadoras que me mandasen un anaco dos seus
textos para facer unha montaxe no blog, un fragmento pequeno que lles tirase
especialmente. Elas escollían o fragmento, eu as fotos. E velaí.
Os textos completos subiranse proximamente á web
de Apiario.
«A escrita de Gonzalo Hermo sitúase en
discusión co pensamento contemporáneo: coa teoría da literatura, coa filosofía,
coas poéticas que asentan na reflexión arredor da linguaxe. A presenza do corpo
talvez se relacione fundamentalmente coa procura dunha linguaxe común que se
sabe extirpada e non se deixa de procurar. O idioma falado por unha comunidade
de iguais no sentido en que a pensou Jacques Rancière ao dicirnos que igualdade
e intelixencia son termos sinónimos. Quere que o verso se mida antes de máis
consigo mesmo, sitúase enfrontado á metáfora. Dixo nunha entrevista: “Onde digo
'frío' quero dicir 'frío' e máis nada”. Hermo sabe que non conseguimos
desaprender, que seguimos o máis do tempo na escola do resentimento, que nos
damos feito para ler entre todas. Tamén que precisamos pensar esa apertura.»
[Ana
Salgado, A.C. Bou Eva, Vigo, 10 de xaneiro de 2015].
«Porque aquí podemos sentir o frío na caluga e
repudialo sabendo que é carne de abandono. E se o frío, “o varre todo” cumprirá
regresar del, ir na súa contra, dicirlle adeus á súa parálise mentres non se
constate un soño. Aquel no que un “golpe de calor (…) o
arrase todo”.»
[Elvira Ribeiro, «1.000 razóns
para ler Celebración de Gonzalo Hermo», A.C. Bou Eva,
Vigo, 10 de xaneiro de 2015].
«El di: Celebración si pero o libro tampouco é unha festa.
A ruptura co
teatro de comprender pero non transformar.
Por tanto, a
celebración de comprender e transformar.
Ela di: Temos
algunha materia aínda pendente na escola do resentimento.
Certa sensación
de que aínda non nos podemos graduar e marchar correndo alameda abaixo coma se
houbese algo novo ao final.
Pero este libro
dalgún xeito que non sei concretar ben si que forma parte de algo novo, de algo
que está a pasar: un aire fresco, excitante, estimulante que ultimamente, ás
veces, sopra por aquí, sentídelo? Un aire fresco que nos saca de estarmos en
pixama e zapatillas cos pés metidos no forno da cociña de leña coma se
escribisemos para que nos lean as nosas amigas e choren as nosas nais».
[Xiana
Arias, libraría Couceiro, Compostela, 13 de xaneiro de 2015].
«Quixemos que Gonzalo abrise a colección de poesía de Apiario dende o
primeiro momento. A primeira carta que se puxo enriba da mesa, quedou. Era algo
necesario para nós coñecer como evolucionara a poética de Gonzalo dende Crac, para onde miraba a xenreira que
nacía daquelas páxinas. A lectura foi outra. Os textos eran outros. A
concreción e a forma tallada dentro do bloque de mármore. Unha reformulación da
nostalxia, que Celebra a oportunidade de abrir a porta da casa para que entren
os cans e rebentar os puntos de sutura. Que cheire a algo. Que, por fin, cheire
a algo».
[Antía Otero, libraría Couceiro, Compostela, 13 de xaneiro de 2015].
.jpg)
«Só direi: que neste texto, “Musgo 2”, veñen as
instrucións para facerse cun corpo
sen órganos, o colofón pono cómo o poema conclúe, rematando o ciclo Cerebro.
(O cerebro, din, é un músculo, un órgano, unha máquina.
Pero se é unha maquina non é un órgano. Se tal, unha conxunción, unha sala, un
lugar. Gonzalo: “Un circuíto con órganos sen pel que os embace”. Tamén din que
ten o tacto das mans que o aman, a textura dun texto no que se está a
traballar, e tamén a textura do glande, do ano, do clítoris, das mamas e mais
dos nexos sen lei que os enlazan. Entón o que é un corazón tamén o é porque é
un cerebro, un pexego ou unha granada. Incluso o fígado hepático, os riles, os
pulmóns ou a nai. Un corpo en ton, en tona. Entón o cerebro é un músculo, pois, no sentido en que o é unha celebración).»
[Claudio Pato, Normal. Espazo de
intervención cultural, A Coruña, 16 de xaneiro de 2015]
«Existen poéticas que parten desa sintaxe angulosa do cuarzo
para remexérense en enxames e bandadas, poéticas que entran en calor. Neste
libro -cunha escrita que dá ganas de escribir, como as boas escritas- acabo por
entender a poesía como unha cerámica lingüística con vontade de entrar en
calor, sen esquecer que procedemos da deriva dun glaciar. Entrar en calor sen
perdermos de vista –e de cerebro, e de corazón- o frío.»
[Estíbaliz Espinosa, Normal. Espazo de intervención cultural, A Coruña, 16
de xaneiro de 2015]
.JPG)
[Por
orde descendente, as fotos dos actos son de Martiño Noriega, Pedro
Carrasco, Daniel Duarte e Paz Hermo]
O
vídeo da presentación en Santiago aquí:
Ningún comentario:
Publicar un comentario