Podes tranquilamente
agasallarme con neve:
sempre que atravesei o verán
ombro con ombro coa moreira
branca
berrou a súa máis tenra
folla
Paul Celan
Cambio de alento
1967
Ti, tamén ti,
aprendiches
da moreira
branca
a cruzar o
verán
pola ruta
que atravesa
o bosque á
metade.
Fóra
brilla o sol
da última coresma
en que
comemos.
É inútil
tapiar as portas,
facer da casa
un varadoiro
contra aquilo
que se impón
desde máis
alá da
soleira.
Fóra
brilla o sol
da última vixilia
en que
quixemos comer.
Qué carencia
foi esta que eliximos pactando.
Velaí a
pregunta:
por que a
fame
Inédito
[En diálogo co poema de Celan.
Para Chus Pato]
Auschwitz
é a morte
a seda
o sudario branco que tece o verme na
moreira branca
o aire
2
a raia nos cabelos
pregos de cinza
respirámoste palabra
respiramos
3
criches que o vieiro
remataba aquí
todas as mañás comeza
o que vai por dentro e é boca
quen puidese as liñas
da túa mao
os días
Chus Pato
Inédito
[En resposta ao poema anterior]
Ningún comentario:
Publicar un comentario