Her

É unha película redonda. En todos os aspectos. As sinopses que circulan pola rede, de aparencia naïf, non lle fan xustiza. Paga moito a pena.

Claro que Spike Jonze xoga no campo da industria de Hollywood e iso debemos telo en conta. Hai liñas vermellas que non se poden cruzar. No entanto, el sitúase nunha vertente creativa sensiblemente distinta á doutros realizadores de culto norteamericanos, como Tarantino ou os irmáns Coen, sempre voltos á revisitación (máis cá transgresión) dos xéneros cinematográficos dos que en cada caso gustan. En Jonze hai un rexeitamento claro do recurso ao pastiche como ferramenta de construción artística e, polo tanto, a confianza nalgunha posibilidade de vangarda para o cine. Quedan opcións por explorar máis alá daquilo que, desta volta para a literatura, Genet alcumara como “a arte de facer o novo co vello”. Por aí falan da New Sincerity e da morte da ironía posmoderna. Pode ser. En teoría política chámaselle progreso. 

Manuel Antonio expresouno cun Máis alá! Un artista que se nega a si mesmo a posibilidade teórica de construír algo novo é, en realidade, un artista conservador.

Penso que así se deben interpretar os primeiros traballos de Jonze, especialmente Being John Makovich. Porén, se nese caso o esforzo por anovar era máis “de feitura”, estoutro é definitivamente significativo. Her é unha reflexión sobre o duelo afectivo, ben inscrito na época de relacións líquidas en que vivimos. Tamén é unha toma de partido. Unha especie de bomba no corazón da ideoloxía amorosa made in Disney. Fronte a esa rama da (bio)política da parella-para-toda-a-vida que nos anima a odiar @s nos@s ex, Spike Jonze aposta, tamén aquí, pola banda anovadora. Forma e contido camiñan de mans dadas. Hai algo que fala de visión no seu traballo.

Anda na quiniela para os Oscar e é probable que leve o de mellor guión; con algo de sorte tamén o de mellor actor para Joaquín Phoenix. Dubide que pase de aí. 

Son moitos anos de true love e esas cousas. 

http://www.youtube.com/watch?v=qkW2GmFOSOE