Un poema de Agustín Delicias

Os mariñeiros, sobre todo se son das rías Baixas, teñen palabra. Velaí a xoia, directamente chegada do esteiro do Tejo:

Colecciono neuroses

coa fascinación de quen atopa mascaróns de proa

despois das tempestades.

–O desconcerto dun vulto na beira,

o medo dun corpo sen vida.–

Pasada a sorpresa levaríao á casa,

penduraríao con cerimonia dunha parede de respecto e baixo a súa volta

convocaría amigas, abriría botellas,

comezaría a parlamentar despois dunha pausa dramática

na que só se escoitase as copas recibiren o líquido

e contaríalles as historias das que eses seres son calada testemuña,

inventaría cadáveres botados ao mar, linguas ignotas,

abordaxes, escorbutos,

 a calor e as estrelas

–o tan socorrido pero sempre seguro erotismo da pirataría.

Se tivese casa.

As neuroses non piden tanto espazo

e non as hai que vernizar nin quitarlles o po tan a miúdo,

que todo o que as augas cospen podrece moi rápido en contacto co ar,

                   coma a mapoula que se arrinca e nos murcha

no camiño de levármola ao pelo.

E, coma as cunchas,

pódelas meter no peto,

intercambialas por especias ou tabaco,

disimulalas no interior dun calcetín aínda que te manquen no pé

ou facer con elas un colar para as ter a par do corazón.

Mais tamén coma as cunchas non daremos nunca feito

o reconto das que fican na area

         e non nos acompañarán riba dos mobles nas noites mal durmidas,

porque as mareas que soben

acaban

sempre

levando os restos que deixou a baixamar.

Entón tírome á auga,

mergúllome

mascarón tronzando o océano

e sinto na pel o silencio súpeto que fura os ollos

da pequena morte de deixarse ir,

da única maneira de ser dentro do mundo sen estarmos mortos.

        

Porque aquí todo xa foi,

e porque é da outra banda do espello

onde non se sobrevive a calquera dos naufraxios.