Os limóns
Escóitame,
os poetas laureados
móvense só
entre as plantas
de nomes
pouco ditos: buxos, ligustros, acantos.
Eu, para
min, prefiro as corredoiras que dan aos herbosos
sucos onde
nas pozas,
medio
enxoitos, axexan os rapaces
algunha
anguía miúda:
as corgas
que seguen os regatos
baixan
pola mata de canaveiras
e van ás
hortas, entre os limoeiros.
Mellor se
o chiar dos paxaros
esmorece
engulido polo celeste:
máis claro
se escoita o murmurio
das gallas
amigas no aire que case non se move
e as
sensacións deste olor
que non
sabe separarse da terra
e chove no
peito cunha dozura inqueda.
Aquí, das
desviadas paixóns
por
milagre cala a guerra,
aquí
tócanos tamén a nós os pobres
a nosa
parte de riqueza
e é o
cheiro dos limóns.
Olla,
nestes silencios en que as cousas
se
abandonan e semellan próximas
a traizoar
o seu último segredo,
ás veces
agárdase descubrir
un fallo
da natureza,
o punto
morto do mundo, o elo
perdido
o fío por
desenlear que finalmente
nos poña
no medio dunha verdade.
A ollada
foza na contorna,
a mente indaga,
concede, desune
no perfume
que se espalla
cando o
día máis languidece.
Son os
silencios nos que se ve,
en cada
sombra humana que se afasta,
algunha
perturbada Divindade.
Pero falta
a ilusión e o tempo
lévanos de
volta
ás
cidades rumorosas onde
o celeste
se mostra
só a
cachos,
no alto,
entre os
cimacios.
A chuvia
cansa o terreo,
logo,
condénsase o tedio do inverno
sobre as
casas.
A luz
faise avara, amarga a alma.
Cando un
día, a través dun portal mal
pechado,
entre
as árbores
dunha corte,
se
manifestan os amarelos dos limóns;
e o xeo do
corazón desfaise
e no peito
escachan
os seus
cantares
as
trompetas de ouro do fulgor solar.
Eugenio Montale
Ossi di seppia, 1925
Tradución de Antón Blanco
Imaxe: Henri Matisse, La forêt de Fontainebleau, 1927
