Un poema de Antón Blanco

O momento en que un toma conciencia de que deixou de pertencer á canteira da poesía galega porque outr@s veñen detrás, coa forza de Antón Blanco (Carril, Vilagarcía de Arousa, 1996), que asina este poema en diálogo con aqueloutro de Crac.

Como chagas as mapoulas do Somme

as que descobren o rastro

e negan a cegueira.

Querería por isto falar acerca dun ollo anterior ao bombardeo. Un ollo inocente

que se abre un bo día e contempla a desfeita. Un ollo que viu.

O da pupila arrasada. O da derrota.
Gonzalo Hermo

Así sacodes brazos e pernas

coma un rebordar de cunchas doentes

e todo ante o corpo-que-escintilea

figuras mercantís

rotando sobor do cráter.

Namentres

a nai compra incubadoras

eléctricas

instálaas no grande salón da parte baixa

trátase dun enormísimo cráter

nel

vivaces denosiñas invaden a taiga

(cercanía

centímetro

corenta-e-dous-catorce)

desdebuxándote.