venres, 9 de agosto de 2019

Un poema de Montale en galego, da man de Antón Blanco


Os limóns

Escóitame, os poetas laureados
móvense só entre as plantas
de nomes pouco ditos: buxos, ligustros, acantos.
Eu, para min, prefiro as corredoiras que dan aos herbosos
sucos onde nas pozas,
medio enxoitos, axexan os rapaces
algunha anguía miúda:
as corgas que seguen os regatos
baixan pola mata de canaveiras
e van ás hortas, entre os limoeiros.

Mellor se o chiar dos paxaros
esmorece engulido polo celeste:
máis claro se escoita o murmurio
das gallas amigas no aire que case non se move
e as sensacións deste olor
que non sabe separarse da terra
e chove no peito cunha dozura inqueda.
Aquí, das desviadas paixóns
por milagre cala a guerra,
aquí tócanos tamén a nós os pobres
a nosa parte de riqueza
e é o cheiro dos limóns.

Olla, nestes silencios en que as cousas
se abandonan e semellan próximas
a traizoar o seu último segredo,
ás veces agárdase descubrir
un fallo da natureza,
o punto morto do mundo, o elo
perdido
o fío por desenlear que finalmente
nos poña no medio dunha verdade.

A ollada foza na contorna,
a mente indaga, concede, desune
no perfume que se espalla
cando o día máis languidece.
Son os silencios nos que se ve,
en cada sombra humana que se afasta,
algunha perturbada Divindade.

Pero falta a ilusión e o tempo
lévanos de volta
ás cidades rumorosas onde
o celeste se mostra
só a cachos,
no alto,
entre os cimacios.
A chuvia cansa o terreo,
logo, condénsase o tedio do inverno
sobre as casas.
A luz faise avara, amarga a alma.

Cando un día, a través dun portal mal
pechado, entre
as árbores dunha corte,
se manifestan os amarelos dos limóns;
e o xeo do corazón desfaise
e no peito escachan
os seus cantares
as trompetas de ouro do fulgor solar.

Eugenio Montale
Ossi di seppia, 1925
Tradución de Antón Blanco



Imaxe: Henri Matisse, La forêt de Fontainebleau, 1927