sábado, 2 de agosto de 2014

By natural piety


Deixo aquí a miña versión en galego dun dos poemas máis celebrados de Gabriel Ferrater, tirado do volume completo da súa obra poética, As donas e os días (1968). Dedícolla a Adrià Targa, que supervisou a tradución e soubo introducirme no universo do poeta coa gula dun admirador entregado. Velaí:
















By natural piety

Obra do único instante, este fugaz
quiliedro diamantino: a luz
sobre a túa cabeza de pouco cabelo? Non. Lento
para construírse, e esixente, con intensa
finalidade. Empeños dos días, noites
de confiado esquecemento, moitos reinicios
por carreiros que soben cara ao albor,
e cálidos recháns dos mediodías,
e pescozos de fría angustia nos atardeceres
enleados de atallos. O teu corpo
subiu ata aquí.
                           Quero que agora me leves
abaixo. Quero que me amoses os lugares
que portas na memoria e che contan
como fuches nacendo. Guíame aos cachóns
onde aprendiches a nadar, ás furnas
que se irisan de febre dunhas augas
onde ti te mergullaches. Vaiamos perdernos
polos bosques de carballos baixos dos teus
primeiros medos. Sigamos a estrada
pola que te facían ir en bici á vila
a mercar pan para os hóspedes imprevistos.
Xa estamos na intersección onde agardabas
o autobús de regreso a Barcelona.
Subamos. Deixaranos no bar suburbano
cheo de artificios importantes: o prisma
de vidro longo entregábache chicles,
a báscula marcábache o tributo
de cada verán. Dentro da cidade, procuramos
o barrio das cousas que agora son
corpúsculos de instinto teu e son aínda
cousas que eu podo ver. Descúbreme
o escaparate prodixioso de botellas
de facetas difíciles, que eran soños
severos e dúctiles á vez, como augurios
de cando poderías atinxir a túa
retraída e total natureza feminina.
Tomemos aquí un vaso de leite. Ou prefires
un xeado de moitos pisos ou algún líquido
de densa cor edénica, como as pernas
azuis e vermellas destas mozas
que te suceden? Saíron, como ti
saías, do portal revertido
de luz da inocente maxia negra.
A pé, e amodiño, imos subindo
cara ás rúas onde agora non pasan
máis ca figuras túas, as máis íntimas.
Péchanse as contras. A pouca luz
que aínda hai témola toda
para nós, e imos cercando muros
sen farois, que se abren coma un mar
vermello de ladrillos, e cheira a fondo
de mar, de fumes podres e, de súpeto,
a exhalación verde dun piñeiro fresco.
Dáme a man. Fai ver que che dá medo
volver atrás, cruzar de novo
a porta do colexio e retomar
a estupefacción dos xogos antigos
baixo estes piñeiros fóra do tempo, debaixo
do tempo. Será un momento moi breve. É un
momento, e xa esgaza, como a seda
deslucida que tapiza un sofá vello.
Non podes perderte máis aquí. Dáme a man
que é a obra boa do pasado, que es ti.

Ningún comentario:

Publicar un comentario